مسئله اینجاست که لیگ فوتبال ما در این هفت هشت ساله آنقدر حرفه ای و برتر شده که فقط در ناحیه ی طراحی لباسهای استیل آذین کمی ضعف داشت که اآنهم به همت خود باشگاه حل شد.جای خوشحالیست که ورزش پویای حرفه ایمان تاثیر خودش رو بر طراحی لباس هم گذاشته.
اصلا اهمیتی ندارد که استیل آذین در چمنی با میهمانانش مسابقه میدهد که ذوقِ* احشام رو کور میکند و توپ را همه جا میبرد جز به سمتِ دلخواه بازیکن.یا تابلوهای تبلیغاتی دور زمین که از پشت با گونی های نخاله ی گچ و سیمان نگه داشته میشن.یا نیمکت ذخیره ها که یادآور سالنهای بیمارستانهاست.میشود حدس* زد ورزشگاه استیل آذین هم از همان دسته ورزشگاه های پانزده هزار نفری نسلِ دکتر علی آبادیست که تماشاچی تقریبا فقط جایی برای نشستن دارد و برای پانزده هزار نفر همان ده دوازده سرویس بهداشتی موجود است.
ناگفته پیداست که باشگاه استیل آذین مدون* ترین و منسجم ترین سیستم درآمدی و مالی رو دارد و افتخارات ایرانی اسلامی هم از سراپای جنابِ مدیر مستعفیشان میریخت زمین .از این بابت ها هم با امروزی ترین باشگاهها هم تراز است*.و از همه بیشتر با بارسلونای خودشون.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر